تعریف اختلالات خودکشی و خودآسیبی

اختلالات خودکشی به مرگ خود از طریق عمدی آسیب زدن به خود گفته می‌شود. این عمل به عنوان یکی از مشکلات روانی و اجتماعی جامعه شناخته شده است. در حالی که خودآسیبی به هر نوع آسیب زدن عمدی به بدن خود اشاره دارد که ممکن است منجر به مرگ نشود. این عمل نیز به عنوان یکی از مشکلات روانی و اجتماعی جامعه شناخته شده است.

در بسیاری از جوامع، خودکشی و خودآسیبی به عنوان یک مشکل جدی شناخته می‌شود و آمار آن در جوامع مختلف متفاوت است. برای مثال، در سال ۲۰۱۹، بر اساس گزارش سازمان جهانی بهداشت، حدود ۸۰٪ خودکشی های جهان در کشورهای در حال توسعه رخ داده است. در ایران نیز، آمار خودکشی و خودآسیبی بالاست و به عنوان یک مشکل جدی در جامعه شناخته می‌شود.

علت های خودکشی و خودآسیبی بسیار متنوع هستند و ممکن است به عوامل شخصی، اجتماعی و روانی برگردانده شوند. برخی از این عوامل عبارتند از: انواع افسردگی، اضطراب، تحمل ناکامی، فشارهای اجتماعی، بیماری های روانی، مصرف مواد مخدر و الکل، تجربه ضربه و رویدادهای ناگوار در زندگی.

نشانه های خودکشی و خودآسیبی ممکن است شامل افکار و احساسات منفی، عدم علاقه به فعالیت های قبلی، تغییرات در رفتار و عادات خوراکی، تغییرات در الگوی خواب، عدم تمایل به برقراری روابط اجتماعی و رفتارهای خطرناک مانند مصرف مواد مخدر و الکل باشد.

برای پیشگیری از خودکشی و خودآسیبی، راه هایی مانند تقویت روابط اجتماعی، درمان بیماری های روانی، مراجعه به مشاوره روانی، تغییر رفتارهای خطرناک مانند سوء مصرف مواد مخدر و الکل، و تقویت استرس مثبت و توانایی های شخصی پیشنهاد می‌شود.

درمان اختلالات خودکشی و خودآسیبی شامل درمان بیماری های روانی، مشاوره روانی، درمان دارویی، و در برخی موارد، بستری شدن در بیمارستان جهت مراقبت و پایش است.

خانواده و دوستان می‌توانند با حضور فعال و حمایت از شخص مبتلا به بیماری های روانی، افزایش توانایی های شخصی و تقویت روابط اجتماعی، به پیشگیری از خودکشی و خودآسیبی کمک کنند.

رسانه ها ممکن است با ارائه اطلاعات صحیح و آگاهی در مورد بیماری های روانی و راه های پیشگیری، به کاهش خودکشی و خودآسیبی کمک کنند. با این حال، در برخی موارد، ارائه اطلاعات نادرست و ترویج رفتارهای خطرناک مانند مصرف مواد مخدر و الکل، ممکن است به افزایش خودکشی و خودآسیبی منجر شود.